Tynk wewnętrzny gipsowy i cementowo-wapienny. Porównanie właściwości.

Tynki wewnętrzne – skład i właściwości

Tynk gipsowy jest wykonany z gipsu i dodatków odpowiedzialnych za przyczepność i wytrzymałość. Jest lekki i łatwy w aplikacji na gładkich płaszczyznach, dobrze się przyczepia do suchych ścian. Szybko schnie i daje możliwość uzyskania bardzo gładkiej, jednolitej powierzchni. Ze względu na podatność na uszkodzenia mechaniczne i wodę, stosuje się go w pomieszczeniach nienarażonych na wilgoć.
Tynk cementowo-wapienny składa się z cementu, wapna, piasku i wody, co sprawia, że jest ciężki, ale też bardziej odporny na działanie wilgoci, dlatego często stosuje się go w łazienkach, kuchniach czy na zewnątrz budynków. Dobrze się przyczepia do ścian ceglanych i kamieni, trudniej go nałożyć na powierzchnie gipsowe i wygładzić. Aplikacja i schnięcie są czasochłonne. Tynk cementowo-wapienny nadaje ścianom naturalny wygląd, co sprawia, że są jest stosowane w budynkach o charakterze historycznym.
Wybór między tynkiem gipsowym a cementowo-wapiennym zależy od konkretnej aplikacji, oczekiwań estetycznych, warunków środowiskowych i innych czynników, które trzeba przeanalizować przed podjęciem ostatecznej decyzji

Tynki gipsowe – zalety i wady

Do głównych zalet tynków gipsowych należy przede wszystkim łatwość aplikacji i szybkie schnięcie, dzięki którym można stosować je zarówno w warunkach profesjonalnych, jak i podczas prac wykonywanych przez hobbystów. Można je łatwo gładzić, malować lub ozdabiać, aby uzyskać pożądany efekt estetyczny. Ponadto tynki gipsowe mogą poprawić izolację akustyczną w pomieszczeniach, co jest przydatne w mieszkaniach wielorodzinnych i innych obszarach wymagających ciszy.
Wady tynków gipsowych to podatność na uszkodzenia – mechaniczne, w kontakcie z wodą, a także w wyniku zmian temperatury i wilgotności. Jak zostało wspomniane wyżej – sama aplikacja jest łatwa, jednak aby uzyskać jak najlepszy efekt, należy starannie przygotować podłoże.

Tynki cementowo-wapienne – zalety i wady

Wśród zalet tynków cementowo-wapiennych należy wymienić trwałość, odporność na uszkodzenia mechaniczne i wilgoć, a także wytrzymałość na obciążenia. Ich plusem jest także dobra przyczepność do różnego rodzaju powierzchni.
Co istotne, tynki cementowo-wapienne mają właściwości oddychające i są zdolne do regulacji wilgotności w pomieszczeniach – absorbują wilgoć z powietrza i uwalniają ją w okresach niższej wilgotności, co pomaga w utrzymaniu optymalnych warunków i jest korzystne dla komfortu i zdrowia użytkowników danej przestrzeni. Ponadto absorbują z powietrza dwutlenek węgla, co przyczynia się do redukcji gazów cieplarnianych i ma pozytywny wpływ na środowisko.
Do wad tynków cementowo-wapiennych można zaliczyć wymagającą aplikację, która wymaga doświadczenia. Ponadto proces schnięcia i utwardzania jest dość długi, co bezpośrednio przekłada się na wydłużenie realizacji projektu. W przypadku braku właściwego przygotowania podłoża są podatne na pękanie. Są też stosunkowo drogie – zarówno sam materiał, jak i koszty pracy, to większy wydatek niż w przypadku tynków gipsowych.

Klasyfikacja jakości tynków

Klasyfikacje jakości tynków mogą różnić się w zależności od dewelopera i lokalnych standardów budowlanych. Niemniej jednak, istnieje pewna ogólna klasyfikacja, która może być stosowana jako wytyczna przy ocenie jakości tynków w budynkach:

Klasa A – najwyższa jakość

1. Gładka i równa powierzchnia: tynk jest doskonale wygładzony, nie ma widocznych niedoskonałości ani nierówności.
2. Brak pęknięć: tynk nie wykazuje żadnych pęknięć ani uszkodzeń na powierzchni.
3. Wysoka trwałość: tynk jest trwały i odporny na uszkodzenia mechaniczne.
4. Dobre wykończenie krawędzi: krawędzie i narożniki są starannie i precyzyjnie wykończone.

Klasa B – dobra jakość

1. Przyzwoita gładkość: tynk jest gładki, ale może zawierać niewielkie niedoskonałości, które są trudne do zauważenia gołym okiem.
2. Minimalne pęknięcia: może występować kilka niewielkich pęknięć lub spękań, które nie wpływają na integralność tynku.
3. Przeciętna trwałość: tynk jest trwały, ale może być bardziej podatny na uszkodzenia niż tynki klasy A.
4. Wykończenie krawędzi: krawędzie i narożniki są wykończone w zadowalający sposób, ale mniej precyzyjne niż w klasie A.

Klasa C – podstawowa jakość (np. tynk, który nadaje się do kładzenia płytek, ale musi zostać wyszpachlowany przed malowaniem lub tapetowaniem)

1. Widoczne niedoskonałości: tynk ma widoczne niedoskonałości, takie jak nierówności, wcięcia lub zabrudzenia.
2. Pęknięcia i uszkodzenia: mogą występować widoczne pęknięcia lub uszkodzenia na powierzchni tynku.
3. Ograniczona trwałość: tynk może być mniej trwały i bardziej podatny na uszkodzenia.
4. Wykończenie krawędzi: krawędzie i narożniki mogą być niewystarczająco wykończone.

Warto zaznaczyć, że jakość tynków może być także określana w umowach budowlanych między deweloperem a klientem, co może uwzględniać bardziej szczegółowe kryteria i standardy jakości. Klasyfikacje te pomagają ocenić, jakie oczekiwania co do jakości tynku można mieć w zależności od wybranej klasy.

Jaki tynk wewnętrzny wybrać?

Wybór odpowiedniego rodzaju tynku zależy zatem zarówno od pożądanego efektu, jak i specyfiki remontu lub budowy – czasu, budżetu i harmonogramu [tu można podlinkować artykuł].
Warto jednak pamiętać o podstawowych zasadach, aby w pomieszczeniach narażonych na wilgoć użyć tynku cementowo-wapiennego, natomiast w miejscach, gdzie zależy nam przede wszystkim na idealnie gładkiej powierzchni, zastosować tynk gipsowy. Jeśli ściany mają być wykończone okładzinami, np. kamiennymi, tynk należy położyć tzw. metodą na ostro – oznacza to, że powinien być chropowaty, szorstki w dotyku, co da lepszą przyczepność klejom do płytek i kamieni.